You Are The One Love รักเธอที่สุด ตอนที่ 4

[Master Apisichon]

---วันรับน้อง---
“ปู่นปู้น” ชลนี่เรียกพลางทำหน้ามุ้ย
“มีอะไรครับพี่ชลนี่ หน้าไม่รับบุญเลยนะพี่”
“น้องยังไม่มาอีก 4 คนน่ะ ให้ตายสิ นี่มันกี่โมงแล้วนะ”
“ชลนี่จ๋า อย่าเครียดสิจ๊ะ” พีคกี้เดินเข้ามาปลอบ
“จะไม่ให้เครียดได้ไงล่ะ ดูสิทำอะไรไม่ตรงเวลา เลยมาตั้งกี่โมงแล้ว มันใช่ได้ที่ไหน” ชลนี่พูดอย่างมาสบอารมณ์
“โอ๋ๆ ชลนี่ อย่าเครียดไปเลยหน่า เดี๋ยวไม่สวยนะ”
“ใครจะใจเย็นได้ตลอดเหมือนพีคกี้ล่ะ”
“ก็ร้อนไป น้องพวกนั้นก็มาสายอยู่ดีนี่”
“ก็ใช่อ่ะ แต่น่าจะรักษาเวลากันหน่อยนะ”
“อย่าซีเรียส ไปกินไฮศกรีมกัน”
“เอาของกินมาล่ออีกและ”
“กินป่ะล่ะ”
“กิน ^^”
“แล้วดันมาพูดมาก” พีคกี้พูดก่อนจะจูงมือชลนี่ไป ปล่อยให้ปู่นปู้นยืนอยู่คนเดียว
...คู่นี้รักกันดีจังนะ เฮ้อ... ปู่นปู้นคิดในใจก่อนจะหันไปเห็นว่าเจสเจษกำลังนั่งหยอกล้อกับพรรษวัฒน์อยู่
“พี่พรรษวัฒน์ เจสเจษกินเองได้ฮ่ะ” เจสเจษบอกเมื่อพรรษวัฒน์จะป้อนขนมให้
“พี่อยากป้อน อ้า ปากสิ อ้าม” พรรษวัฒน์ป้อนขนมให้เจสเจษ แต่ว่าคนที่กินไม่ใช่เจสเจษ กลับเป็นปู่นปู้นแทน
“ทำอะไรของนายน่ะ” เจสเจษบอกอย่างไม่ชอบใจ ที่ปู่นปู้นทำแบบนี้
“ฉันควรจะถามนายมากกว่านะ ว่านายกำลังจะทำอะไร”
“นั่งคุยกันเฉยๆ ทำไมนายชอบมาจุ้นจ้านกับชีวิตฉันดีนักนะ ก็บอกไปแล้วว่าฉันจะทำอะไร ยังไง มันก็เรื่องของฉัน นายไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”
“ทำไมล่ะ ฉันเป็นเพื่อนนายนะ”
“เพื่อน ไม่ใช่ แฟน อย่ามาแสดงอาการหวงจนออกนอกหน้าได้มั้ย” คำพูดของเจสเจษแทงใจดำปู่นปู้นได้ดีทีเดียว
“ฉันไม่ได้หวงนาย ฉันแค่ห่วงกลัวว่านายจะโดนหลอก”
“งั้นหรอ ฉันดูแลตัวเองได้ นายไม่ต้องเป็นห่วง เอาเวลาห่วงฉันไปห่วงแฟนนายจะดีกว่านะ ถ้าทำได้น่ะ”
“ไม่ต้องแนะนำหรอก ฉันทำอยู่แล้ว”
“มีธุระแค่นี้ใช่มั้ย”
“ยัง ยังไม่หมด เฮ้ย นายน่ะ ชื่อพรรษวัฒน์ใช่มั้ย” ปู่นปู้นถาม
“ใช่ นายมีอะไร” พรรษวัฒน์ถามกลับแบบงงๆ นิดๆ
“นายชอบเจสเจษหรือป่าว”
“อืม...” พรรษวัฒน์ยึกยัก
“เฮ้ย ว่าไง ตกลงว่าเอาไง” ปู่นปู้นพูดพร้อมกระชากเสื้อคอเสื้อพรรษวัฒน์อย่าไม่พอใจ
“ปู่นปู้น อย่าทำแบบนี้นะ” เจสเจษร้องห้าม
“นายน่ะเงียบไปก่อนเลยเจสเจษ ฉันขอคุยกับมันก่อน ว่าไงล่ะ พูดมาดิ”
“ใช่ ฉันชอบเจสเจษ”
“เหอะ ก็แค่เนี่ย” ปู่นปู้นพูดพร้อมกับพลักพรรษวัฒน์ออก
“เขาชอบนายเจสเจษ แล้วนายล่ะชอบเขาหรือป่าว”
“เออ...คือว่า...” เจสเจษอำอึ้งแบบบอกไม่ถูก
...ชอบงั้นหรอ ไม่ๆ เราไม่ได้รู้สึกแบบนั้นซ่ะหน่อย...
“ว่าไงล่ะ นายชอบไอ้บ้านี่หรือป่าว”
“พี่ปู่นปู้นค่า” เหมยวิ่งเข้ามาหาปู่นปู้นแบบไม่ได้ดูสถานการณ์เอาซ่ะเลย
...หึ เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน...
“ใช่ ฉันชอบพี่พรรษวัฒน์ ชัดม่ะ ฉัน-ชอบ-พี่-พรรษวัฒน์” เจสเจษเน้นทวนคำพูด
“ก็ดี ยังไงก็รักกันยาวๆ ล่ะกันนะ แล้วนาย อย่าให้ฉันรู้นะว่านายทำเจสเจษร้องไห้ ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่” ปู่นปู้นบอกก่อนจะพาเหมยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเดินหนีไป
ตุบ
“เฮ้อ อะไรกันนักหนาว่ะ” เจสเจษนั่งลงที่เดิม พลางนั่งกลุมขมับอย่างปวดหัว
“น้องเจสเจษเป็นอะไรหรือป่าวครับ”
“ป่าวฮ่ะ เจสเจษอยากอยู่คนเดียว ยังไงพี่ก็ช่วยไปดูแลน้องๆ ด้วยนะฮ่ะ”
“จะดีหรอ”
“ฮ่ะ”
“งั้นก็ตามใจนะ พี่ไม่กวนแล้ว”
“ครับ^^”
...ทำไมกันปู่นปู้น นายจะต้องบังคับให้ฉันพูดเรื่องแบบนี้ด้วย นายไม่รู้ใจฉันหรือไงกัน...
...นายต้องการอะไร สิ่งที่นายแสดงออกอยู่นี่มันคืออะไร...
...แล้วเรามาทะเลาะกันเรื่องอะไร เพราะว่าฉันสนใจการ์ตูนงั้นหรอ...
...แล้วคำตอบล่ะ ใครจะสามารถตอบคำถามของฉันได้บ้างนะ...

“นี่ ทำไมพวกเธอมาช้ากันจังนะ กี่โมงแล้วฮ่ะ” ปู่นปู้นบ่นรุ่นน้องทั้ง 4 เจ้าเดิม
“จะ 10 โมงล่ะค่ะ^^” มี่ตอบ
“ไม่ต้องมายิ้มเลย มาช้าขนาดนี้ มันต้องมีอะไรให้ทำบ้างล่ะ”
“ทำไร ให้ไปง้อพี่เจสเจษให้งั้นหรอ โอ้พี่พวกเราทำไม่ได้หรอก เรื่องแบบนี้พี่ต้องทำเองนะ” ปอยบอก
“มันจะรู้มากกันเกินไปและ มันใช่เรื่องของพวกเธอมั้ยฮ่ะ”
“ไม่รู้สิ” ปายตอบบ้าง (อยากมีส่วนร่วม)
“ไปเลย ไปลูกโป่งตรงนู้นไปกรอกน้ำไป” ปู่นปู้นบอกพร้อมกับชี้ให้ดู
“ง่า ทำไมพวกเราต้องกรอกด้วยอ่ะ อยากเล่นแบบเพื่อนๆ อ่ะ” มี่ประท้วง
“ไม่ได้ พวกเธอมาสาย ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ ไปทำเลยไป”
“โห ไปก็ได้คนเรา เอาแต่ใจชะมัดเลยว่ะ น่ากัดหัวจริง” มี่บ่นขณะเดินมาหยิบลูกโป่ง
“อ่าว นั้นพี่เจสเจษ ทำไมมานั่งอะไรคนเดียว” ปายพูด
“อยากรู้อ่ะ ไปถามกันป่ะ” เนสเสนอ
“พระบิดาเธอสิเนส ถ้าพี่เขาอารมณ์ไม่ดี แล้วไปถาม เดี๋ยวมีอันได้โดนเตะกลับมาพอดี” ปายสวนทันควัน
“เออ จริงๆ สงสัยยังไม่เลิกโกรธกันจริงๆ” มี่พูดอย่างมีเหตุผล
“ทะเลาะกันยืดเนาะ”
“ยิ่งกว่ายืดอีกปอย มันเข้าขั้นยานแล้วมั้ง 555”
“ช่างเหอะ มันไม่ใช่เรื่องของเรา ไปทำตามที่ปู่นปู้นเขาบอกดีกว่า เดี๋ยวจะโดนเทศเอา” ปอยพูดก่อนทุกคนจะไปทำตามที่ปู่นปู้นสั่ง
“น้องๆ”
“ว่าไงพี่ปู่นปู้น” มี่เงยหน้าขึ้นไปถาม
“พี่ให้ทำอะไรครับ”
“กรอกน้ำใส่ลูกโป่ง”
“แล้วทำอะไรกันครับ”
“กินไฮศกรีมค่า พวกหนูคงไม่ได้ซักผ้าหรอกนะ”
“กวนตีนจังนะครับ หัดมีความสำนึกกันบ้างสิพวกน้องน่ะ เฮ้ย ขอลูกโป่งหน่อยดิ”
“เอาไปทำอะไร” ปอยถามงงๆ เมื่อจู่ๆ ก็เปลี่ยนไปจากเมื่อกี้
“ไปแกล้งคนหน่อย”
“เลว” มี่พูดแบบไม่มีอ้อมค้อม
“อะไร- -* ได้ยินนะ”
“ก็ตั้งใจไงค่ะ ตั้งใจให้ได้ยิน”
“ขอบใจนะ ที่บอกน่ะ เอาดิ เร็วๆ คนกำลังรีบ”
“รีบไปไหน”
“ไปแกล้งคน เอามา ยืมก่อนเดียวเอามาคืน”
“ไม่ต้องยืมอ่ะ ให้เลย - -*”
“ขอบใจนะ” ปู่นปู้นรับลูกโป่งมาจากรุ่นน้องก่อนจะเดินไปใกล้ๆ พรรษวัฒน์
โป๊ะ!!
“โอ้ ขอโทษทีครับ พอดีสะดุดล้มน่ะ แหมไม่คิดว่ามันจะไปแตกตรงหัวนายพอดี ขอโทษด้วย” ปู่นปู้นบอกพลางยิ้มเนียนๆ แต่ดูเหมือนคนที่โดนแกล้งจะไม่เล่นด้วยเอาซ่ะเลย
“ไม่เป็นไร มันอุบัติเหตุนี่” พรรษวัฒน์กล้ำกลืนพูด
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
...มาไวดีนะ เจสเจษ...
“อ่าว ตัวเปียก ไปโดนอะไรมาฮ่ะ”
“พอดีว่าฉันสะดุด แล้วลูกโป่งน้ำมันหลุดมือ ไปแตกบนหัวของพรรษวัฒน์ พอดีเลยน่ะ” ปู่นปู้น บอก เจสเจษทำหน้าไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
“ช่างมันเถอะพี่ไม่เป็นไรมาก”
“ปู่นปู้นขอคุยอะไรด้วยหน่อย” เจสเจษบอกก่อนจะลากปู่นปู้นไป โดยตอนปู่นปู้นแอบแลบลิ้นใส่พรรษวัฒน์ ตอนที่ผ่านหน้าไป
“เรื่องเมื่อกี้ นายจงใจใช่มั้ย” เจสเจษถามเมื่อทั้งคู๋มาอยู่เขตลับตาคน
“ใช่”
“นายต้องการแกล้งเขาใช่มั้ย”
“ใช่”
“เพื่ออะไรน่ะ”
“ความสะใจ”
“นายบ้าไปแล้วหรอ ปู่นปู้น”
“ใช่ ฉันมันบ้าไง เพราะอย่างนั้น นายไม่ต้องมาถือคนบ้าอย่างฉันหรอกนะ ไปใช้ชีวิตอันแสนสุขกับไอ้พรรษๆ อะไรนั้นดีกว่านะ”
“แต่ถ้านายยังมาป่วนแบบนี้ฉันจะเป็นสุขมั้ยล่ะ”
“หึ ฉันรู้หรอกนะ ว่าเวลาไหน ควรปล่อยให้นายมีความสุขน่ะ เพราะฉะนั้นนายไม่ต้องห่วงหรอกว่าจะไม่มีความสุขกับรักครั้งใหม่”
“แต่นายไม่ควรมาทำให้ชีวิตฉันวุ่นวายไปมากกว่านี้ ต่างคนต่างอยู่ ก็คือจบ”
“ต้องการแบบนี้หรอ”
“ใช่ ฉันต้องการ นายทำให้ได้มั้ยล่ะ”
“ได้ ฉันจะทำ ถ้านายต้องการ”
“ก็ดี ขอให้ทำอย่างพูดได้ก็แล้วกันนะ”
...โอ๊ย สาดดด เพราะไอ้การ์ตูนเล่มนั้นเล่มเดียวแท้ๆ ทำให้มันเป็นแบบนี้ ไอ้การ์ตูนเวร อย่างให้เจอนะ เผาทิ้งแม่งเลย...ปู่นปู้นคิดใจใน เมื่อเจสเจษเดินหนีตุ๊บป่องไปแล้ว