You Are The One Love รักเธอที่สุด ตอนที่ 1

[Master Apisichon]

---ณ.วิทยาลัยสายอาชีพ วิทยาลัยPrince & Princess---
“พีคกี้” คนหน้าหวานคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาคนหน้าหล่อที่กำลังนั่งเขียนอะไรสักอย่างอยู่ในห้องเรียน
“ว่าไงจ๊ะ ชลนี่” คนหน้าหล่อเงยหน้าขึ้นมายิ้มก่อนถามขึ้น
“พีคกี้ลงไปเล่นข้างล่างกันเถอะนะ” คนหน้าหวานพูดพลางดึงแขนคนหน้าหล่อ
“เฮ้ย ตัวเอง เค้าต้องทำงานก่อนนะ”
“พีคกี้จะบ้างานไปไหนอ่ะ เดี๋ยวค่อยมาทำก็ได้นะ ลงไปเล่นกันเถอะ”
“ชลนี่ ไปเล่นก่อนสิ เดี๋ยวพีคกี้เสร็จจะตามไป”
“พีคกี้จะปล่อยให้เค้าเล่นคนเดียวหรอ เออ พีคกี้ไม่รักเค้าแล้วใช่มั้ย มีคนใหม่แล้วใช่มั้ยล่ะ เออ ใช่สิ พีคกี้คงเบื่อชลนี่แล้ว” ชลนี่พูดพลางหันหลังหนี พีคกี้ถอนหายใจเล็กน้อยพอเป็นพิธีก่อนจะเดินเข้ามากอดชลนี่จากข้างหลัง
“พีคกี้ไม่เคยมีใครทั้งนั้นแหล่ะ พีคกี้มีแค่ชลนี่คนเดียว”
“พีคกี้โกหก ชลนี่รู้ว่าพีคกี้เบื่อแล้ว พีคกี้ก็คงจะมีคนอื่นแล้ว”
“ใครใช้ให้ชลนี่คิดแบบนี้”
“ไม่มีใครใช้ทั้งนั้นแหล่ะ ชลนี่คิดของชลนี่เอง ชลนี่คิดถูกใช่มั้ยล่ะ”
“”ผิดต่างหาก พีคกี้รักชลนี่มากนะ พีคกี้จะเบื่อชลนี่ง่ายๆ ได้ไงล่ะ”
“จริงหรอ” ชลนี่พูดพลางหันมาทำหน้าแบ๊วใส่พีคกี้
“จริงสิ”
“อืม งั้นชลนี่ลงไปข้างล่างก่อนนะ พีคกี้เสร็จแล้วก็รีบตามมานะ”
“จ๊ะ ที่รัก” ชลนี่ยิ้มก่อนจะวิ่งลงไปข้างล่าง พีคกี้ยิ้มๆ ก่อนจะกลับไปนั่งทำงานต่อเหมือนเดิม
---อีกด้านของวิทยาลัย---
“เจสเจษ กินไม่แบ่งเลยนะ” คนน่ารักพูดพลางเดินลงมานั่งข้างๆ คนหน้าตาดีที่กำลังนั่งกินไฮศกรีม
“แล้วไม่บอกว่าจะกิน” คนหน้าตาดีพูดพลางกินต่อไป
“โห ต้องให้บอกด้วยหรอ”
“ซื้อมาไม่กินมันเสียดายของนะปู่นปู้น”
“จ้า ไม่อยากเปลืองเงินตัวเองก็บอกมาเหอะหน่า”
“เค้าไม่ได้คิดแบบนั้นซ่ะหน่อย ถ้าปู่นปู้นจะกิน เค้าจะไปซื้อให้” เจสเจษพูดก่อนจะลุกขึ้น แต่ปู่นปู้นจับไว้ก่อน แล้วดึงกลับมานั่งบนตัก
“ปู่นปู้นจะทำอะไร ปล่อยนะ>O<” เจสเจษพูดพร้อมกับพยายามดิ้น แต่ว่าปู่นปู้นกอดไว้แน่น พอจะไม่ให้หลุด
“ทำไมเจสเจษ กอดไม่ได้หรือไง”
“คนเยอะแยะอายเขานะปู่นปู้น อีกอย่างปู่นปู้นก็มีแฟนแล้ว เดี๋ยวแฟนปู่นปู้นจะเข้าใจผิดนะ”
“เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นหรอกนะเจสเจษ เราเป็นเพื่อนกันนะ ใครจะว่ายังไงก็เรื่องของเขาสิ”
“เรื่องของเขาได้ไง เดี๋ยวก็เข้าใจผิดกันไปหมด”
“ก็บอกแล้วไงเรื่องของเขา เราเป็นเพื่อนกัน เล่นแบบนี้ผิดด้วยหรอ”
...ผิดสิ ผิดที่นายมาทำให้ฉันหวั่นไหว...
“ก็ไหนปู่นปู๊นบอกว่าจะกินไฮศกรีมไง เค้าจะไปซื้อให้ไง”
“ไม่ต้องแล้ว เค้าไม่อยากกินแล้ว เค้าอยากอยู่กับเจสเจษมากกว่า”
“ปู่นปู้น”
“เค้ารักเจสเจษนะ รักที่สุดเลย เจสเจษน่ารักที่สุดเลย”
“จริงหรอ”
“จริงสิ น่ารักสำหรับเค้าที่สุดเลย เจสเจษรักเค้าป่ะ”
“รักสิ”
“อิอิ น่ารักจัง สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน”
...เฮอ ก็ได้แค่เพื่อนล่ะนะ...
“เจสเจษจะไปไหน” ปู่นปู้นถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเจสเจษลุกออกจากตักของเขา
“จะไปซื้อไฮศกรีม ปู่นปู้นรอนี่นะ”
“จ๊ะ” เจสเจษยิ้มแหย่ะๆ ก่อนจะเดินไป

“ชลนี่จ๋า” คนหน้าตาดีตะโกนเรียกคนหน้าหวานที่เล่นบาสอยู่ในสนาม
“พีคกี้ พีคกี้มาแล้ว” คนหน้าหวานพูดพร้อมกับโยนลูกบาสทิ้งก่อนจะวิ่งมาหาหวานใจ
“ขอโทษนะ นานไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร นานเท่าไหร่ชลนี่ก็รอได้”
“จริงหรอ เห็นพอรอนานหน่อย ชลนี่ก็วีนแตกทุกที”
“แหม พีคกี้ก็ มันก็ต้องมีบ้างล่ะนะ พีคกี้ชอบปล่อยให้ชลนี่รอน๊านนาน”
“แล้วชลนี่ก็วีนแตก”
“พีคกี้อ่ะ เอาความจริงมาพูดทำไมก็ไม่รู้ แต่ชลนี่ไม่ได้วีนบ่อยๆ นี่นา”
“แต่ชลนี่วีนประจำ”
“บ้า อะไรก็ไม่รู้ ไม่คุยกับพีคกี้และ”
“ไม่คุยกับพีคกี้จะไปคุยกับใครล่ะ”
“คุยกับกิ๊กของชลนี่”
“นี่ แหน่ะ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดมีกิ๊กหรอ” พีคกี้พูดพลางหยิกจมูกชลนี่
“พีคกี้โตตายล่ะ อายุก็เท่ากับชลนี่ ยังมาว่าชลนี่เป็นเด็กได้ไง”
“พีคกี้มีความเป็นผู้ใหญ่กว่าชลนี่เยอะล่ะ นิสัยชลนี่อย่างกับเด็กๆ”
“แต่ชลนี่ไม่ได้เป็นเด็กแล้วนะ ชลนี่โตแล้ว”
“โตยังไง ยังทำตัวเป็นเด็กๆ นี่นะ บอกว่าโต”
“โตแล้วนะ นี่แหน่ะๆๆๆๆ”
“โอ๊ย ชลนี่เลิกเล่นเดี่ยวนี้นะ” พีคกี้โวยวายขึ้นเมื่อชลนี่กระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้ แล้วจับหัวพีคกี้โยกไปมา
“งั้นก็เลิกว่าชลนี่เป็นเด็กสิ”
“ไม่ว่าแล้วคร้าบ”
“ดีมาก 55 อ๊ากกก” ชลนี่หยุดเล่นพลางยืนหัวเราะ ก่อนที่พีคกี้จะดึงลงไปอยู่ในอ้อมแขน
“พีคกี้เล่นอะไรแบบนี้”
“พีคกี้ไม่ได้เล่น พีคกี้จะลงโทษชลนี่ ที่ซนมากเกินไป”
“พีคกี้จะทำอะไรชลนี่ ถ้าพีคกี้ทำชลนี่นะ ชลนี่จะร้องให้ลั่นเลย”
“งั้นหรอ”
“อ๊ากกก” ชลนี่ร้องออกมาเมื่อพีคกี้หอมแก้มเขา
“พีคกี้บ้า” ชลนี่พูดพลางตีที่หน้าอกของพีคกี้เบาๆ อย่างเขินๆ อายๆ
“ไหนบอกจะร้องให้ลั่นไง ร้องแค่นี้เองหรอ”
“พีคกี้อ่ะ ทำอะไรก็ไม่รู้ แค่นี้คนมองเยอะแยะเลยอ่ะ”
“จะอายทำไม ดีซ่ะอีกทุกคนจะได้รู้ว่าเราสองคนรักกัน มองทำไมน้อง พี่รู้ว่าเมียพี่น่ารัก” พีคกี้บอกกับรุ่นน้องที่มองทั้งคู่อยู่
“พีคกี้ บ้า ไอ้บ้า” คนหน้าหวานพูดพลางหันหลังหนีพวกรุ่นน้องแบบอายๆ
“ถึงบ้า ก็รักชลนี่นะ”
“รักกันมากไปป่าวพี่” ปู่นปู้นที่เดินมาพร้อมกับเจสเจษแซวขึ้น
“อะไร ไอ้พวกนี้มาทีไร บรรยากาศเสียทุกทีเหอะ” พีคกี้พูดขึ้น อย่างไม่สบอารมณ์
“อะไร ก็ดูพี่สองคนดิ ทำอะไรโจ่งแจ้งไม่อายใครบ้างไง” เจสเจษพูดขึ้น
“มีอะไรล่ะ” พีคกี้ถาม
“มีดิพี่ ก็เรื่องรับน้องเอาไงดี”
“เอาแบบมันๆ โหดๆ บ้าๆ บอๆ” ชลนี่แนะนำ
“พี่ชลนี่ก็ไม่ค่อยเลยอ่ะ เก็บกดมาจากปี 1 หรือไง มันๆ โหดๆ พอได้ บ้าๆ บอๆ ไม่ไหวนะ” เจสเจษบอก
“เอาหน่าปลงเหอะ แฟนพี่ก็บ้าๆ บอๆ แบบนี้แหล่ะ”
“พีคกี้ ชลนี่ยังไม่เคยเห็นเด็กคอมฯธุรกิจวิทยาลัยเต็มกันสักคน ส่วนใหญ่ก็บ้าๆ บอๆ ทั้งนั้นแหล่ะ ถ้าไม่บ้าก็เรียนไม่ได้ มีหรอ บวกเลขที่ไหน 1 1 ได้ 0 ทด1”
“ใช่ๆ พี่ชลนี่พูดมาก็ถูก น้องปี 1 ปีนี้ น่าแกล้งทั้งนั้น”
“ปู่นปู้น รุ่นพี่ที่ดีไม่ควรแกล้งน้องนะ” เจสเจษดุ
“โอ้ ขอโทษ เจสเจษของปู่นปู้นเป็นคนดีเสมอเลยนะ”
“ปู่นปู้นเองก็ลองสะกดคำว่าความดีบ้างสิ จะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง”
“โห เจสเจษหลอกด่าปู่นปู้นนี่นา”
“ไม่รู้คิดเอาเอง เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญญาคิด ก็ไม่รู้จะพูดว่ายังไงแล้วล่ะ ปู่นปู้น”
“จริงๆ ที่เจสเจษพูดมาก็ถูกนะ อืม...”
“พี่พีคกี้คร้าบ เรามาเข้าเรื่องงานกันได้แล้วคร้าบ” ปู่นปู้นเริ่มไม่สบอารมณ์
“โอเคๆ เอาเป็นว่า อย่างนี้...”แล้วทั้งหมดก็เริ่มวางแผนงานรับน้องกัน

“555 รับน้องๆ รับน้อง” ปายเด็กปวช1/1 คอมพิวเตอร์ธุรกิจพูดขึ้น ขณะที่เดินมานั่งที่โต๊ะม้าหินหน้าห้องสมุด ในตอนพักกลางวัน
“ตื่นเต้นไปใย ไอ้ปาย” ปอยพูดขึ้น
“อยากรับอ่ะดิ เนอะๆ ^^”
“ไม่เห็นอยาก น่าเบื่อจะตาย” มี่บอกพลางหยิบขนมใส่ปาก
“มีอะไรที่แกไม่เบื่อบ้างว่ะ - -*” เนสบอก
“ไม่มี อ่า หิวๆๆ”
“หิวไร ไอ้มี่” ปอยถามขึ้น เมื่อเห็นมี่หยิบขนมกินแล้วดันบอกหิว
“หิวผู้ชายเว้ย จะมีมั้ยสักคนมาเปลี่ยนชีวิตของฉัน เธอคือใคร อ้า เจอแล้ว เธอผู้นั้นไง” มี่บอกพลางชี้ไปที่คนน่ารักที่เดินมา
“นั้นมันพี่ปี 2 แผนกเราใช่มั้ย”
“ใช่แล้วเนส น่ารักเนอะ อิอิ ชอบๆๆๆๆ”
“ไอ้มี่ ไอ้บ้า คนนี้ฉันจองเว้ย” ปอยบอก มี่หันมาค้อนก่อนจะพูดขึ้น
“เฟ่ย ฉันเห็นก่อน มาแย่งกันทำไมว่ะ กลับไปหาไอ้มิสเตอร์เฟรมเลยไป ไปฉันไล่เธอออก”
“บ้านมึงดิ”