You Are The One Love รักเธอที่สุด ตอนที่ 2

[Master Apisichon]

“พีคกี้จ๋า ชลนี่ว่าเราน่าจะให้น้องๆ เล่นแบบนี้นะ”
“เล่นอะไรจ๊ะที่รัก” คนหน้าหล่อหันมาพูดกับคนหน้าหวาน
“ก็เอาแบบ เด้งๆ เชฟบ๊ะๆ”
“อะไร แบบไหน เด้งๆ เชฟบ๊ะๆ” คนหน้าหล่อพูดพลางทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจกับคนตรงหน้าเท่าไหร่
“แบบนั้นแหล่ะ เอ๊ะ พีคกี้นี่เข้าใจอะไรยากจริง”
“อ่าว ชลนี่ พีคกี้ไม่เข้าใจที่ชลนี่บอกนี่นา ชลนี่พูดอะไร ให้มันเข้าใจหน่อยสิ”
“พีคกี้ว่าชลนี่ผิดงั้นหรอ”
“ชลนี่ พีคกี้ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
“หึ ไม่รู้ล่ะ พีคกี้ว่าชลนี่”
“เฮ้อ อะไรของชลนี่นี่ พีคกี้สับสนกับชลนี่จริง”
“สับสนมากป่ะ” คนหน้าหวานหันมาถามพลางทำหน้ากวนประสาท
“มาก”
“เลิกกันเอาป่ะ”
“เอา งั้นเราเลิกกันชลนี่” พีคกี้พูดก่อนจะหยิบสมบัติแล้วเดินออกจากห้องไป
“อ่ะ พีคกี้ จะไปไหน พีคกี้ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ” ชลนี่ตะโกนไล่หลังพีคกี้ที่เดินไปแล้ว
“พีคกี้บ้า ทิ้งชลนี่ไปทำไม พีคกี้ ฮือๆ”ชลนี่ร้องไห้ก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวลงกับพื้นหน้าห้อง
“แค่นี้ก็ร้องไห้ซ่ะและ ไม่ไหวเลยนะชลนี่” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น ทำให้คนที่กำลังนั่งร้องไห้หันไปดูตามเสียง
“พีคกี้ กลับมาทำไม ไหนบอกจะไปไม่ใช่หรอ” ชลนี่รีบเช็ดน้ำตา
“กลับมาก็ด่าอีก ไปก็ได้”
“ไปเลยไป อยากไปไหนก็ไปเลย”
“งั้นไปนะ ไปจริงๆ นะ”
“ไปเลย ใครห้ามล่ะ”
“ไปจริงๆ นะ”
“ไปสิ”
“ไปนะ ไปแล้วนะ”
“ไม่เอา ไม่ให้ไปแล้ว” ชลนี่พูดพร้อมกับวิ่งเข้ามากอดพีคกี้ เพื่อไม่ให้พีคกี้ไป
“ไหนเมื่อกี้ยังไล่อยู่เลย ไอ้เด็กขี้แง”
“พีคกี้ไป ชลนี่จะอยู่กับใครล่ะ ชลนี่มีพีคกี้คนเดียวนะ”
“จ้า ไอ้เด็กมีปัญหามากมาย”
“เค้าไม่ใช่เด็กสักหน่อย เป็นแบบนี้แล้วรักมั้ยล่ะ”
“รักสิ ทำไมจะไม่รัก ไม่รักชลนี่จะให้ไปรักแมวที่ไหนล่ะ”
“แมวที่บ้านพีคกี้ไง”
“บ้านพีคกี้ไม่ได้เลี้ยงแมว บ้านพีคกี้เลี้ยงไอ้เหมี๊ยว”
“แล้วมันแมวป่าวล่ะ พีคกี้ติงต๊อง”
“ก็พีคกี้ต้องลดระดับนิสัยให้เท่าชลนี่ไง จะได้อยู่ด้วยกันได้555+”
“ไอ้ปอย ไอ้เพื่อนเลวเอาของฉันคืนมานะ” เด็กสาวสองคนวิ่งไล่จับกันผ่านหน้าทั้งคู่
“คืนให้โง่เดะ อีบ้า”
“มึงสิบ้า เอาของกูคืนมา โอ๊ย ปอยเบรกแล้วทำไมไม่บอกว่ะ” มี่โวยวายเมื่อปอยหยุดโดยไม่บอก ทำให้ตนชนเต็มๆ
“มึงเห็นอย่างที่กูเห็นป่าวว่ะ มี่”
“เห็นไร”
“เทพสังวาลย์”
“เห็นได้ไง เขาต้องไปควบคุมวิมานดิ”
“พ่อมึงดิ พี่คนนั้นอ่ะ น่ารักว่ะ” ปอยพูดพลางพยักหน้าไปที่ชลนี่ที่ยืนคุยกับพีคกี้หงุงหงิง
“ไหนๆๆ ไหนน่ารัก”
“เทพสังวาลย์น่ารัก คึกคักเวลาลงเล่น เทพสังวาลย์ใจเย็นๆ เวลาลงเล่นน่ารักๆๆ เว้ย บ้าป่าวนี่”
“มึงสิบ้า มาว่ากูบ้า แม่งร้องจนจบพึ่งจะมาโวยวาย สงสัยสองคนนั้นจะเป็นแฟนกัน”
“แล้วไงว่ะ เป็นยังไงกูก็ชอบ 555 เทพสังวาลย์ควบคุมวิมาน เอิ๊กๆ”
“บ้าอีกแล้วเพื่อนกู บ้าผู้ชายชะมัด”
“ทำอย่างมึงไม่บ้าอ่ะ”
“กูบ้าเป็นคนๆ เว้ย ไม่ได้บ้าทุกคน”
“เหรอๆๆๆๆๆ”
“เออ -*-“
“พี่ๆ พี่ปู่นปู้น เดินมากับพี่เจสเจษ” มี่พูดพร้อมกับชี้เจ้าของชื่อทั้งสองให้ปอยดู
“เจสเจษ นาฬิกาปู่นปู้นสวยม่ะ” คนน่ารักพูดพร้อมกับโชว์นาฬิกาที่ข้อมือ
“สวย” คนหน้าตาดีบอกอย่างเฉยชา แถมยังไม่สนใจดูอีก
“เจสเจษ บอกให้จริงใจหน่อยสิ”
“ก็บอกว่าสวยไงเล่า!”
“แค่นี้ขึ้นเสียงเลยหรอเจสเจษ” คนน่ารักไม่สบอารมณ์
“แล้วปู่นปู้นเห็นมั้ยว่าเค้ากำลังทำอะไรอยู่ เค้ายุ่งเห็นมั้ย”
“อ่านหนังสือการ์ตูนเนี่ยนะยุ่ง”
“ก็คนอ่านอยู่นี่”
“มันสำคัญกว่าเค้าหรือไง ไอ้การ์ตูนบ้าบอเนี่ย”
“ใช่ รำคาญปู่นปู้นที่สุด ไม่ต้องตามมานะ เบื่อหน้า” เจสเจษบอกพร้อมกับเดินหนี
“เออ ไปเลยไป เห็นการ์ตูนดีกว่าเพื่อน” ปู่นปู้นงึมงำอย่างไม่สบอารมณ์
“ไอ้ปู่นปู้นบ้าเอ้ย ติงต๊อง งี่เง่า บ้าบอคอแตก ไอ้ปลาไหลไม่ลื่น”
“พี่เจสเจษ” หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมาหาเจสเจษ
“มีอะไรเหมย”
“พี่ปู่นปู้นล่ะค่ะ”
“ไม่รู้มัน”
“อ่าวไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอ”
“ป่าวนี่ โทรไปหามันสิ เป็นแฟนกันก็ต้องมีเบอร์ไม่ใช่หรอ”
“แหะๆ พี่เจสเจษอารมณ์ไม่ดีหรอ”
“พึ่งจะกัดกับหมามา”
“งั้นๆ เหมยไปดีกว่า เดี๋ยวพี่เจสเจษจะอารมณ์ไม่ดีไปมากกว่านี้”
“ไปเถอะไป โอ๊ย ขอโทษฮ่ะ” คนหน้าตาดีพูดขึ้นเมื่อเขาชนกับคนๆ หนึ่ง แต่ดันล้มเอง
“เป็นอะไรหรือป่าวครับ” คนที่ถูกชนบอกพร้อมกับยื่นมือออกมาช่วยคนหน้าตาดี
“ไม่เป็นไรฮ่ะ” เจสเจษพูดพร้อมกับปัดฝุ่นที่กางเกง
“น้องอยู่แผนกคอมฯธุรกิจใช่มั้ย”
“ครับ”
“พี่ชื่อพรรษวัฒน์นะครับ น้องชื่อ”
“...ครับ เรียกเจสเจษก็ได้”
“ครับน้องเจสเจษ จะรีบไหนหรอครับ”
“ป่าวฮ่ะ แค่จะไปหาที่อยู่เงียบๆ เท่านั้น ไม่ได้รีบไปไหน”
“งั้นไปนั่งคุยกับพี่ดีกว่า”
“จะดีหรอฮ่ะ”
“ดีสิ เราก็อยู่แผนกเดียวกัน มีอะไรก็คุยกันได้ ไปเถอะ” เจสเจษยังไม่ทันตอบรับ พรรษวัฒน์ก็ดึงเจสเจษไปทันที
“พี่ปู่นปู้นเป็นอะไรไปค่ะ” เหมยถามขึ้นเมื่อจู่ๆ ปู่นปู้นก็ลุกขึ้นยืนมองอะไรสักอย่างอย่างเขม้น
“ป่าวไม่มีไร” ปู่นปู้นนั่งลงที่เดิม
...ชิ เจสเจษ พอทะเลาะกับเราหน่อย ก็มีคนมาคุยใหม่เชียวนะ...
“หมั่นไส้เว้ยยยยย”
“พี่ปู่นปู้นมีเป็นอะไรไปค่ะ” เหมยถามขึ้นเมื่อเห็นปู่นปู้นตะโกนลั่น จนเป็นจุดสนใจของผู้คน
“ป่าวๆ พี่ก็แค่อึดอัด”
“อึกอัดอะไรขนาดนี้พี่ปู่นปู้น”
“อึดอัดได้มากกว่านี้อีก อยากฆ่าคนเว้ยยยยย เฟ้ย”
“พี่ปู่นปู้น มีอะไรก็ค่อยพูดก็ได้”
“หึ จำไว้เลยนะ เห็นทุกอยย่างดีกว่าฉัน”
“พี่ปู่นปู้น เป็นอะไรไปเนี่ย” เหมยพูดอย่างไม่เข้าใจ

“เทพสังวาลย์ ควบคุมวิมาน ห้าเทพสังวาลย์ ขาว แดง เหลือง เขียว ดำ 55 อ๊ากกก” ปอยร้องเพลงพลางทำท่าเคลิบเคลิมบ้าๆ บอๆ
“มึงบ้าป่าวปอย” มี่ถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนเปลี่ยนไป
“กูรักเทพสังวาลย์ อยากเป็นภรรยาเทพ”
“เดี๋ยวก็โดนสามีเค้าตบเอาหรอกมึง”
“ไม่เป็นไร ขอแค่อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ อ๊ายยยย”
“บ้าไปแล้วเพื่อนกู เพี้ยนไปตั้งแต่เจอเทพ”
“ใครว่ะ เทพสังวาลย์” ปายถามอย่างงงๆ เพราะว่าเธอไม่ได้อยู๋ในเหตุการณ์เมื่อวาน
“ไร ยังไม่ได้เล่าสู่กันฟังอีกหรอว่ะ ปอย”
“ยังว่ะ พี่เทพสังวาลย์ก็พี่ปี 3 คนนั้นไง”
“คนไหนว่ะปอย”
“คนที่หล่อๆ ขาวๆ เตี้ยๆ ท่าเดินแปลกๆ เป็นเอกลักษณ์ไง” ปอยพยายามอธิบาย
“คนไหนว่ะ” เนสก็ยังคงนึกไม่ออก
“ช่างแม่งมันเหอะ อ๊ากกก พี่ปู่นปู๊นมา ทำไมมาคนเดียวว่ะ”
“อยากรู้ป่าวมี่”
“ทำไงว่ะปาย”
“ไปถามเขาดิ”
“ฮ่วย เป็นคำตอบที่โค ตะ ระดีเลยว่ะ ไปถามให้เขาถีบออกมาหรือไง ดูหน้าดิ เล่นที่ไหน” มี่บอก พร้อมกับให้ทุกคนดู
“เออ ว่ะ ถ้าจะทะเลาะกับพี่เจสเจษ” ปายพูดอย่างมีวิจารณญาณ
“เออ พวกเราไม่มีไรทำใช่มั้ยว่ะ มานั่งวิจารย์ชาวบ้าน”
“แหม ทำอย่างมึงไม่วิจารณ์ ไอ้มี่” ปอยพูด
“กูคนดีว่ะ ไม่วิจารย์ใครทั้งนั้น”
“ไอ้...คนดี ดีมาก ดีที่สุด”
“อ่ะแน่นอน”
“อ่า นั้น ผู้ชายคนที่ผูกไทน์ดูดีว่ะ”
“มี่ ของกูเว้ย” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับตัวที่วิ่งเข้ามาหา
“ไอ้วิว กูเกือบลืมหน้ามึงไปแล้วนะ” มี่หันไปคุยกับวิวที่พึ่งจะมา
“มึงเคยจำอะไรได้ คนอย่างมึง”
“เออ ไอ้วิวพูดถูก”
“ไม่ต้องผสมโรงเลยปอย- -*”
“เฮ้ย ใครกล้าเข้าไปขอเบอร์พี่คนนั้นให้กูบ้าง” วิวถามขึ้น
“คนไหน”
“คนที่มึงบอกว่าหล่ออ่ะมี่”
“กูกล้า”
“ไปขอให้กูดิ”
“จัดไป” มี่จะลุกขึ้น แต่ปอยดึงกลับมานั่ง
“ดึงกูทำไม”
“มึงอย่าพึ่งไปขอ ให้พวกกูไปก่อน อายเขาว่ะ” ปอยบอก พร้อมกับรีบเก็บกระเป๋า
“ขอเสร็จแล้ว โทรบอกด้วยนะ เดี๋ยวกูกลับมา”
“มึงจะไปไหน”
“ไปตามทางของพวกกู ไปเว้ยปาย เนส” ปอยบอกก่อนจะพาเพื่อนทั้งสองเดินหนีไป
“เฮ้ย มี่ จัดไปดิ”
“ไม่ต้องบอกหรอก กูถนัด” แล้วมี่ก็ลุกเดินไปที่สนามบอล
“พี่ๆ พี่คนนั้น ชื่ออะไรอ่ะ” มี่ถามพี่คนที่อยู่ใกล้ที่สุด พร้อมกับชี้ไปที่เป้าหมาย
“ไอ้นั้นหรอ หนุ่ม”
“แผนก”
“บัญชี”
“ปี”
“4”
“ไอ้บ้า มีแค่ 3 เรียน4 เรียนไงเนี่ย”
“ล้อเล่นอยู่ปี3”
“มีเบอร์ป่ะ”
“มี”
“ขอ”
“ไม่ให้”
“อยากมีเรื่องหรอ-*-”
“ใจเย็น เดี๋ยวถามมันก่อน ไอ้หนุ่ม เว้ย” ผู้ชายใกล้ตะโกนเรียกชายนิรนามว่า หนุ่ม (-*-)
“อะไร”
“น้องเขาขอเบอร์”
“ใครขอล่ะน้อง”
“อยากรู้ทำไม”
“ก็บอกมาก่อน”
“จะให้ป่าวล่ะ”
“บอกมาดิ”
“จะให้ไม่ให้ ไม่ให้ก็ไม่เอา”
“อ่ะๆ ให้ก็ได้” หนุ่มพูดพร้อมกับยัดมือถือตัวเองใส่มือมี่
“ก็แค่เนี่ย เรื่องมากอยู่ได้” มี่พูดพร้อมกับกดเบอร์ลงโทรศัพท์ก่อนจะเอาคืน
“แทงคิ้ว” มี่บอกก่อนจะวิ่งกลับไปหาวิว
“ได้ป่าว”
“ดับไหนแล้ว”
“ไหนๆ”
“เอาไป”
“ขอบใจ กูรักมึงว่ะ”
“ปากหมา เอ้ย หวานขึ้นมาเชียวนะมึง กูจะโดนตบอยู่และ แม่งสาวๆ มองกันเป็นตาเดียว”
“เอาหน่าทำเพื่อเพื่อน”
“เอาบ้าง ไปขอเบอร์พี่ปู่นปู้นให้กู”
“เฮ้ย เล่นของสูงหรอมึง”
“แน่นอน เหอะๆ”
ฟิ้ว~
พีคกี้หยิบจรวดที่ล่อนมาออกก่อนจะกลับเขียนงานต่อไป สักพักจรวดลำใหม่ก็ล่อนมาอีกรอบ พีคกี้ก็โยนทิ้งอีก ก่อนลำใหม่จะล่อนมาหาอีก มาเรื่อยๆ จนทำให้พีคกี้เริ่มรำคาญ
“ชลนี่ จะเล่นอะไรนักหนาเนี่ย ว่างมากหรือไง”
“ใช่ว่างมาก” ชลนี่พูดหน้าตาเฉย ก่อนจะปาจรวดใส่หัวพีคกี้อีกรอบ
“ชลนี่ ถ้าว่างมากทำไมไม่มาช่วยพีคกี้ทำงานสิ”
“ไม่เอา ขี้เกียจ ชลนี่ไม่ได้บ้างานเหมือนพีคกี้นะ”
“เออๆ เอาใจยากจริง”
“อะไร”
“ป่าวนี่ ไม่มีไร”
“ ไม่คิดจะไปเที่ยวกันบ้างเลยหรือไงนะ ยุ่งแต่อะไรก็ไม่รู้”
“เมื่อกี้บ่นอะไรนะ ไม่ได้ยิน” พีคกี้หันมาถาม
“ป่าว บ่นได้รอบเดียวลืมไปแล้วล่ะ”
“ความจำสั้นจริงๆ นะ”
“แต่รักฉันก็ยาวนะ”
“จ๊ะๆ เชื่อจ๊ะ”
“หรอออออออออออออออ เอ้อ เดี๋ยวชลนี่มานะ” ชลนี่พูดพร้อมกับดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้
“ไปไหนจ๊ะ”
“สนใจด้วยหรอ”
“อ่าว ทำไมถามแบบนี้ล่ะ ก็ต้องสนใจสิ ไม่สนใจได้ไง”
“ล้อเล่นน่า จะทำหน้ามุ้ยทำไม ชลนี่จะไปหาอะไรกิน พีคกี้เอาอะไรป่ะ”
“ไม่เอา แต่ซื้อมาก็ดีนะจ๊ะ”
“หรออออ เงิน” ชลนี่บอกพร้อมกับแบมือออกมา
“อะไรนะ”
“เงินไง ไม่รู้จักหรือไงพีคกี้”
“ก็เงินชลนี่สิ”
“ไม่เอาจะเอาเงินพีคกี้”
“บ้านก็รวย ยังจะงกอีกนะชลนี่”
“แล้วจะทำไมล่ะ มีปัญหาหรือไง จะกินมั้ย กินก็เอามา อุตส่าห์เสียสละลงไปซื้อเลยนะ”
“เป็นการเสียสละที่ใหญ่หลวงมากนะ”
“อย่าพูดมาก เอามาเร็วๆ ไวๆ เดี๋ยวไม่สบอารมณ์”
“อ่ะๆ เอาไป” พีคกี้พูดก่อนจะยัดธนะบัตรสีม่วงใส่มือชลนี่
“ก็แค่นี้ ทำเป็นเรื่องเยอะไปได้”
“แล้วไม่ใช่ซื้อมาแค่ 10 บาทล่ะ ชลนี่- -*”
“รู้แล้วน่า”
“รู้ทีไร ก็ทำแบบนี้ทุกที”
“ซื้อมาเยอะกินไม่หมด เสียดายของจะตาย พีคกี้ก็พูดอะไรไม่รู้เรื่องเอาซ่ะเลยนะ ไม่ไหวๆ เล้ย บอกแล้วว่าทำงานมาก เพี้ยนไปแล้ว”
“ใครกันแน่เพี้ยน”
“ว่าไงนะ- - +”
“ไปเถอะไป รีบไปเหอะ เดี๋ยวคนเยอะ ก็แย่งกันอีก”
“โอเคะๆ ไปดีกว่า”
“หืม~ ^^” ชลนี่ที่เดินลั้นล้าหอบขนมจะขึ้นอย่างอารมณืดีก่อนจะ
โครม
“เฮ้ย เดินไงว่ะ ไม่ได้ดูหรือไง” ผู้ชายคนที่ชลนี่เดินชนโวยวายขึ้น
“ขอโทษครับ”
“อยากมีเรื่องหรือไง” คนที่ชลนี่ชนพูดพร้อมกับกระชากคอเสื้อของชลนี่
“ฉันว่านายปล่อยมือจากคอเสื้อฉันดีกว่านะ ถ้านายไม่อยากมีเรื่องน่ะ” ชลนี่พูดอย่างใจเย็น
“ยังจะปากดีอีกหรือไงฮ่ะ”
“ฉันขอโทษนายแล้วนะ แต่นายไม่เลิกเองนะ”
“เหอะๆ ไอ้หน้าหวานเอ้ย กล้าผยองกับฉันหรือฮ่ะ”
“ตัวต่อตัวป่าวล่ะ เข้ามาทั้งหมดก็ได้” ชลนี่พูดพลางยักคิ้วให้อย่างกวนประสาท
“จะปากดีมากไปแล้ว มันอยากลองดีเว้ย จัดไปดิ” ไอ้หมียักษ์หัวหน้าแก๊งสั่งลูกน้อง ก่อนจะปล่อยคอเสื้อชลนี่ เพื่อให้ลูกน้องจับไว้
“หึหึ ไอ้หน้าหวาน แกไม่รอดแน่”
“ใครกันแน่ว่ะไม่รอด”
ปั๊ก!!
ลูกน้องไอ้หมียักษ์ต่อยไปที่ชลนี่ แต่ไม่โดนชลนี่กลายเป็นว่าโดนคนที่จับชลนี่แทน ก่อนที่ชลนี่จะเงยหน้าขึ้นมาแล้วถีบกลับ
“โด่ ทีหลังจะต่อยอะไรก็หัดดูหน่อยสิ” ชลนี่เยอะเย้ย
“พวกมึงทำอะไรกันว่ะ แค่นี้ก็ทำไม่ได้ ฉันจัดการเอง” ไอ้หมียักษ์พูด
“เข้ามาเลย...”
---เวลาผ่านไป 5 นาที---
“โธ่ นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็อ่อนชะมัด แล้วดันมาก่างอีก” ชลนี่พูดพร้อมกับลูบมือ แล้วมองพวกไอ้หมียักษ์อย่างสมเพศ ท่ามกลางความชื่นชมของผู้คน
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ยชลนี่ ทำอะไรเนี่ย” พีคกี้ที่เดินมาตามเอ่ยอย่างตกใจเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า
“มันแกล้งชลนี่ล่ะ พีคกี้ ชลนี่เลยสั่งสอนนิดหน่อย”
“นี่เขาเรียกนิดหน่อยหรอชลนี่ มันตายกันยังเนี่ย” พีคกี้บอกพลางเอาไม้มาจิ้มๆ ไอ้หมียักษ์ที่สลบอยู่
“ใครสั่งให้มันมาหาเรื่องชลนี่ล่ะ”
“ชลนี่ก็ไม่น่าไปยุ่งกับมันหรอกนะ”
“ชลนี่ไม่ได้ยุ่งกับมันนะ มันมายุ่งก่อน”
“โอเคๆ ไม่เถียงแล้ว”
“แล้วพีคกี้ลงมาทำไม”
“ก็ลงมาตามน่ะสิ เห็นไปซ่ะนาน ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้”
“เป็นห่วงชลนี่หรอ”
“เป็นห่วงสิ อ่าวแล้วไหนขนมพีคกี้ล่ะ”
“เออ นั้นไง เละเทะหมดแล้ว” ชลนี่พูดพร้อมกับชี้ไปที่ขนมที่เละเทะอยู่กับพื้น
“ไอ้เวรพวกนี้กระทืบซ้ำดีมั้ยเนี่ย ดันมาหาเรื่องกันตอนนี้ซ่ะได้”
“อ่า ใจเย็นหน่าพีคกี้ เราไปซื้อใหม่กันดีกว่า ไปเนอะๆๆ”
“ป่ะไป” แล้วทั้งคู่ก็เดินจูงมือกันเข้าไปในโรงอาหาร