You Are The One Love รักเธอที่สุด ตอนที่ 3

[Master Apisichon]

‘ขออภัยอาจารย์ผู้สอนทุกท่านค่ะ ขอพบนักเรียนปีหนึ่งแผนกคอมฯธุรกิจที่หอประชุมในเวลานี้ค่ะ’
“ผู้ใด๋เรียกว่ะ เวลาพักกลางวันที่แสนสุขของฉัน ให้ไปทำอะไรอีกน่าเบื่อ” มี่บ่นกระปอดกระแปด
“บ่นหาอะไร บ่นแล้วก็ต้องไป” เนสบอก
“ก็มันน่าเบื่อ พักกลางวันทั้งที ให้ฉันนั่งมองหนุ่มๆ บ้างไม่ได้หรอว่ะ”
“มันยังมีที่ปกติให้แกมองอีกหรอว่ะ” ปายพูดแทรกขึ้น
“อะไรว่ะ เค้าเป็นดาวน์กันหรอ ไม่ปกติ”
“ดาวน์บ้าอะไร ฉันหมายถึง เค้าเป็นแฟนกันเอง พวกนักอนุรักษ์น่ะ”
“ถึงจะเป็นอย่างไร แต่ใจก็รักอ่ะ มีปัญหาป่าวล่ะ” มี่พูดพลางทำหน้าจริงจัง
“เออ รักได้รักไป ฉันรักพี่เทพคนเดียวพอ 555” ปอยพูดบ้าง
“จริงหรอว่ะ แล้วๆ มิสเตอร์เฟรมเอาไปไว้ไหนอ่ะ”
“ไว้ใต้ถุนบ้านอ่ะ เก็บมันไว้ก่อนอยู่วิทลัยฉันโสดเว้ย”
“อ่ะหรอจ๊ะ ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย” มี่แซว
“เฮ้ย มัวแต่เถียงกันอยู่ได้ เดี๋ยวก็โดนเล่นจนได้ไปช้า” เนสบอก เมื่อเห็นว่าเลยเวลามามากแล้ว
“เออ จริงด้วย เรามาเถียงกันหาวิมานอะไรว่ะ ไปเหอะ” ปอยบอกก่อนจะเดินนำหน้าไป

“ทำไมมาช้าจังน้อง 4 คนนั้นน่ะ” ว่อนว๊อนรุ่นพี่ปี 2 ถามขึ้น เมื่อเห็นทั้ง 4 มาช้า
“ขอโทษค่า พอดีเม้าส์กันเพลินไปนิสสส” มี่บอกพลางทำเสียงทะเล้น
“ไปๆ ไปนั่งฟังพี่เค้าตรงนู้นเลยไป” ว่อนว๊อนไล่รุ่นน้องทั้ง 4 ไปนั่งตรงที่เขานั่งกันอยู่
“ฟังอะไรว่ะ น่าเบื่อจริง”
“บ่นอีกและนังมี่ เบื่อทุกเรื่องอะแกน่ะ” ปายบอกพลางนั่งลงพร้อมกับเพื่อนๆ
“ก็น่าเบื่อจริงๆ นี่หว่า อ๊ายยย ไม่เบื่อและ>///<”
“ทำไมว่ะ” ปอยถามงงๆ เมื่อจู่ๆ มี่ก็เปลี่ยนใจ
“ก็นั้นไง ที่รักฉัน พี่ปู่นปู้น อ๊ายยย เขิน พูดไปได้ไงว่ะ>///<”
“ไปตายไป”
“มึงไปตายกับกูป่าวปอย”
“เรื่องไรกูต้องไปกับมึง”
“แล้วไล่กูทำซากไร”
“มึงบ้าไง”
“มึงไม่บ้าไง”
“กูบ้าน้อยกว่ามึง”
“ไม่ได้น้อยไปกว่ากูสักเท่าไหร่หรอก”
“น้องสองคนนั้นน่ะ จะคุยกันอีกนานมั้ย บอกพี่มาพี่จะได้รอ” ปู่นปู้นพูดแดกดันรุ่นน้องทั้งสอง เมื่อเห็นว่าไม่ยอมเงียบสักที
“ขอโทษค่า” มี่พูดเบาๆ ก่อนจะหันไปกระซิบกับปอย
“ทำเป็นเข้มจริงว่ะ”
“เออดิ แหมต่อหน้าสาวทำเป็นเข้มทีต่อหน้าพี่เจสเจษ โอ๊ย อ่อนละทวยลวยชาย ก๊ากกกกกก555+” ทั้งสองหัวเราะออกมาดังลั่นก่อนที่จะเงียบเมื่อรุ่นพี่หันมามองหน้าเขม้ม
“เราทำไรผิดไปว่ะปอย”
“ไม่รู้ว่ะ แต่รู้สึกว่าพวกเขา มองเราไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่”
“พึ่งจะรู้หรอว่ะ มี่ ปอย” ปายถามขึ้น
“เออดิว่ะ” ปอยกับมี่ตอบพร้อมกัน
“เอาฟังกันได้แล้ว คุยอยู่นั้นแหล่ะ เราจะรับน้องกันวันที่ 32 กรกฏายนนี้นะ” ปู่นปู้นเข้าเรื่อง
“ทำไมต้องรับล่ะค่า” มี่ถามขึ้น
“ก็สร้างมิตรแก่กันไง”
“ทำไมต้องสร้างด้วยล่ะ”
“จะได้รู้จักกันไง เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”
“ทำไมต้องเป็นเพื่อนกัน”
“เออ น้องครับ พี่ถามกลับได้มั้ย”
“อะไรค่า”
“น้องจะถามทำไมนักหนาเนี่ย”
“อ้าว จะได้รู้ไง ว่าทำอะไรเพื่ออะไร ทำอะไรต้องคิดเป็นระบบ เข้าใจมั้ยค่ะ” มี่พูดพลางทำหน้าทะเล้น
“กวนอวัยวะเบื้องล่างจังนะ”
“อ่ะ พี่อะไร อวัยวะเบื้องล่าง พวกหนูคิดลึกนะ-///-“
“พอๆ หยุดๆ ไม่ต้องคิดแล้ว ฟังต่อได้แล้ว พี่จะให้น้องๆ จับกลุ่มกันนะ”
“พี่ต้องจับแบบรวมห้องป่าว” ปอยถามบ้าง
“อืม พี่จะให้คละๆ กันไป”
“ไม่เอา!!!!” ทั้ง 4 พูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ทำไม”
“โธ่ พี่ ถ้าเกิดพวกหนูทะเลาะกันเพื่อแย่งเด่นล่ะจะเป็นยังไง” ปายถาม
“แผนกเดียวกันจะทะเลาะกันทำไม”
“ไม่เอา ไม่รวมเด็ดขาด”
“เรื่องมากจริงไอ้พวกนี้ มันจะเป็นอะไร อยู่ด้วยกันก็ต้องรักกันสิ” ปู่นปู้นเริ่มหมดความอดทน
“พี่ไม่รู้อะไร พวกหนูกำลังแข่งกันเด่นอยู่ ในทุกๆ เรื่อง เพราะฉะนั้น อย่ามาทำให้เป็นญาติดีกันเลย มันยาก” มี่บอกอย่างมีระบบ
“จะแข่งกันเพื่ออะไร”
“การได้ดีไงล่ะ เอาล่ะ ยืนยันคำเดิมว่าไม่”
“เรื่องมากจริง อะไรนักหนา แผนกเดียวกันยังกัดกันอีก”
“ทีพี่เพื่อนกัน ยังกัดกันได้เลย” ปอยสวนทันควัน
“อะไรนะ”
“ป่าว อธิบายต่อไปเหอะ”
“ไม่อธิบายแล้ว เรื่องมากนักนะ ไอ้ 4 คนนี้ งั้นก็อยู่กันแค่นี้แล้วกัน คนอื่นน่ะ จับกลุ่มล่ะ 10 คน อยากอยู่ยังไงตามสบายเลย” ปู่นปู้นบอกแบบไม่สบอารมณ์ แต่รุ่นน้องทั้ง 4 หัวเราะอย่างสบายใจ
“แค่นี้ ก็หมดความอดทนแล้วหรอปู่นปู้น ความอดทนช่างต่ำจริงๆ นะ” เจสเจษที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ เดินมาพูดด้วย
“เจสเจษเห็นมั้ยล่ะ ว่าเด็กพวกนั้นกวนประสาทขนาดไหน”
“แล้วไง ทนแค่นี้ก็ไม่ได้งั้นหรอ”
“เจสเจษต้องการยั่วโมโหปู่นปู้นอีกใช่มั้ย”
“ไม่จำเป็นหรอกปู่นปู้น เพราะคนอย่างปู่นปู้นแค่อะไรนิดหน่อย ก็โวยออกมาได้แล้ว”
“ไม่ช่วยก็อย่างมายุ่งดีกว่านะ”
“อ๋อ เดี๋ยวนี้นายพูดกับฉันแบบนี้แล้วหรอ”
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ นายควรจะดูบ้างนะ ว่าเวลาไหนควรทำอะไร”
“เออ ขอโทษแล้วกันนะ” เจสเจษบอกก่อนจะเดินหนีไป ปู่นปู้นถอนหายใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“เอิ๊กๆ งอนๆ กันแล้ว”
“อะไรไอ้เด็กพวกนี้ ว่างมากหรือไง” ปู่นปู้นโวยรุ่นน้องทั้ง 4 ก่อนที่ทั้ง 4 จะวิ่งหนี
---ชั้นลอยของหอประชุม---
“พีคกี้จ๊ะ กินลูกอมมั้ย” ชลนี่พูดพลางโชว์ลูกอมให้ดู พีคกี้ไม่พูดอะไรแค่แบมือออกมา
“ไม่ให้หรอก มีเม็ดเดียว” ชลนี่บอกก่อนจะแกะลูกอมเข้าปาก
“แกล้งกันหรอ”
“ไม่ได้แกล้งมีเม็ดเดียวจริง อยากได้ก็แย่งเอาดิ” ชลนี่บอกก่อนจะแลบลิ้นให้ดูลูกอมในปาก
“ไม่ให้ดีๆ ใช่ม่ะ”
“ไม่ให้หรอก”
“งั้นก็ต้องเอาแบบนี้” พีคกี้จับชลนี่เข้ามาประกบปาก ก่อนจะสอดแทรกลิ้นของตัวเองเข้าไปในปากของชลนี่
“อื้อ” ชลนี่ครางเมื่อ ลิ้นของพีคกี้เล่นเกี่ยวกับลิ้นของตน ก่อนตนจะพลักออก
“ไอ้พีคกี้บ้า ทำอะไรเนี่ย-///-“ ชลนี่บอกพลางหันหน้าหนีเพราะว่าอาย
“ก็เอาลูกอมมาจากชลนี่ไง ดูสิเป็นของพีคกี้แล้วนะ ห้ามเอาคืนด้วย”
“บ้า อยากได้เอาไปเลยไป ยังมีอีกหลายเยอะ” ชลนี่พูดพร้อมกับโชว์ขวดโหลที่อัดไปด้วยลูกอม
“อ่าว แกล้งกันนี่ชลนี่”
“แบร่-0-”
“เดี๋ยวเหอะ แต่ก็ช่างเหอะ ยังไงพีคกี้ก็ชอบเม็ดนี้ที่สุดอยู่แล้ว”
“เอิ๊ก ช่วยด้วย” มี่บอกชึ้น คณะนี้ทั้ง 4 กำลังแอบดูชลนี่อยู่ข้างๆ
“เป็นไรมี่” ปอยถาม
“กูจะอ้วกว่ะ”
“เดี๋ยวๆ มี่ รอกูด้วย กูก็เป็นเหมือนกัน” ปายเสริม
“กูก็เริ่มเวียนหัวแล้ว- -//” เนสบอกสมทบ
“งั้นเราไปกันเถอะ กูก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” ปอยบอก จากนั้นทุกคนก็ตรงสู่เป้าหมายเดียวกัน คือ ห้องน้ำ - -*